မခင်မြင့်

နွေရာသီ ပူအိုက်သောကာလ ဖြစ်သောကြောင့် မခင်မြင့်ဟာ ဘောလီအကင်္ျီ လေးသာဝတ်ပြီး အိပ်ပျော်နေသည်။ ပူလောင်အိုက်စပ် နေသဖြင့် လူးလွန့်ရင်းနှင့် ခါးကထမီ ဟာလည်း ပေါင်ရင်းထိ လန်တက်နေသည်။ မခင်မြင့်၏ ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ် လျှက်သား ရှိနေသည်က အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတဲ့ လူပျိုသိုးလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သော မောင်မောင်။ မတ်တပ်ရပ်နေရင်း ရင်တခုလုံး တုန်ရီနေသလို ဒူးများကလည်း မနိင်ချင်အောင် ညွတ်ခွေကျလာသဖြင့် မောင်မောင် ကုတင်ကို အားပြုလိုက်မိသည်။ သိမ့်ကနဲ ကုတင်လှုပ် သွားသဖြင့် ခြင်ထောင်အတွင်းမှ မခင်မြင့်က သူ့ယောကျာ်းထင်ပြီး “ကိုလွင်လား ဘာဖြစ်လို့ ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်နေတာလဲ လာလေ” ဆိုပြီး အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ခေါ်လေသည်။ မောင်မောင်တစ်ယောက် ညို့ချက်မိသလို ဆတ်ကနဲ ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားပြီး လူကလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မခင်မြင့်က “ကိုလွင် ဘာဖြစ်နေတာလည်း တလှုပ်လှုပ်နဲ့” ဆိုပြီး မောင်မောင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကို သူမဘက်သို့ ဆွဲလိုက်သည်။ ဒိတ်ကနဲ ရင်အစုံဟာ အပြင်ကို ပြုတ်ထွက်သွား ပလားဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်ရသည်။ နွေးထွေး နူးညံ့သော မခင်မြင့်ရဲ့ လက်အစုံနဲ့ အဖက်ခံလိုက်ရတော့ သွေးဆူလာပြီး မောင်မောင်ရဲ့ လက်တွေဟာ မခင်မြင့်ရဲ့ နောက်ကျောကို သိုင်းယှက် ဖက်တွယ်လိုက်ပြီး နီထွေးစွတ်စိုနေတဲ့ မခင်မြင့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖိကပ်နမ်းစုပ် လိုက်သည်။ ပူနွေးချိုမြိန်သော အနမ်းကြောင့် မခင်မြင့်လည်း အချစ်သွေးတို့ ထကြွလာလေသည်။ မောင်မောင်က နောက်ကျောကနေ မခင်မြင့်ရဲ့ ဘော်လီအကျင်္ီ ချိတ်တွေကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီး အကိုင်အတွယ် များသဖြင့် ဖေါင်းကားပြည့်လျှံ လုံးဝန်းမို့မောက်နေတဲ့ မခင်မြင့်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ၏လက်များဖြင့် အသာအယာ အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးခါ မတ်တောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်၂ချောင်းကြားမှာ ဖိကြိတ်ပွတ်ချေ ပေးလိုက်တော့ “အာ့ အင်း ဟင်း အို ကိုလွင် အင့်” မခင်မြင့် ခါးလေးကော့တက် လာပြီး မပွင့်တပွင့် ငြီးငြူလိုက်လေသည်။ မောင်မောင်ရဲ့ လက်အစုံကလည်း သူမရဲ့ ပေါင်တွင်းသား တဝိုက်ကို ကတုံကရင်ကြီး ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ဖူးဖူးရွရွ အဖုတ်ကလေး တဝိုက်မှာတော့ စောက်မွှေးတွေက ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့မို့ မောင်မောင် ဆုပ်ဆွဲလိုက်သည်။

“အိုး… နာလိုက်တာ ကိုလွင်ရယ် တအားဆုပ် ဆွဲတာကိုး ဟွန်း…” မခင်မြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး နေရင်းမှ မပွင့်တပွင့် တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။ ဘယ်အချိန်က ချွတ်ချလိုက်မှန်းမသိ မောင်မောင့်ခါးတွင် ပုဆိုးမရှိတော့ သူ့ပေါင်သားများနှင့် မခင်မြင့်၏ အိစက်ကြီးမားသော ပေါင်လုံးကြီးများ နွေးထွေးစွာ ထိတွေ့မိကြ၏။ ဝိုးတဝါး အလင်းရောင်အောက် ခြင်ထောင် အတွင်းမှာတော့ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနှင့် အဝတ်များ လှုပ်ရှားသံ များကိုသာ ကြားနေပြီး နှစ်ဦးစလုံး စကားမပြောပဲ တိတ်နေကြ၏။ မခင်မြင့်၏ တသွေးတမွေး ကိုယ်လုံးလေးကို မောင်မောင် ပွတ်သပ်နှိုးဆွ နေသည်ကို မခင်မြင့် ယားယံစွာ ခံစားရင်း တွန့်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လိမ်ကော့တက် သွားရရှာ ပြန်သည်။ “ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိဘူး” မောဟိုက် တုံရီသံဖြင့် မခင်မြင့်ရဲ့ အသံလေးများက မောင်မောင့်ရင်ကို လှုပ်ခတ် သွားစေသည်။ ဖိုမ အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တုံတုံလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ကိုယ်တွယ်စမ်းသပ် နေမိကြပြန်၏။ မောင်မောင် လက်တဖက်က မခင်မြင့်၏ ဖေါင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်ကလေးကို စမ်းပြီး အကွဲကြောင်းအတိုင်း အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးသလို မခင်မြင့်၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း မောင်မောင်၏ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ် ပေးသဖြင့် ပူနွေးနှုးညံ့သော အထိအတွေ့ လေးများကြောင့် လီးကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး မာတင်းလာပြီး ထောင်ထ လာလေသည်။ မောင်မောင်သည် အရွယ်နှင့် မမျှသော လီးကြီးက မခင်မြင့် လက်ထဲဝယ် ပြည့်ဖြိုးတင်းမာကာ လက်တဆုပ်စာလောက် ကြီးထွားလွန်းလှ၏။ မခင်မြင့်သည် ကိုသန်းလွင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျသည့် တပတ်ကျော်ကျော် အတွင်းမှာ ညစဉ် ထိတွေ့လိုးခံဖူးပြီး ကိုသန်းလွင်ရဲ့ လီးကို ကိုင်တွယ်ဆုပ်ကိုင် ခဲ့ဖူးပေမယ့် ယခုလောက် မကြီးထွားဟု စိတ်ထဲမှ ထင်မှတ်မိ လိုက်ပေမယ့် ကာမရဲ့ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် စဉ်းစား တွေးခေါ်မှု ခွန်အားများမှာ ယုတ်လျော့နည်းပါ နေလေသည်။ တက်ကြွလှုပ်ရှား မှုတွေက မခင်မြင့်ကို ချုပ်ကိုင်လွှမ်းမိုး လျက်ရှိ၏။ တခုဘဲ မခင်မြင့် စိတ်ထဲမှာ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသည်။ ကိုသန်းလွင်၏ ချွေးနံ့သည် အနည်းငယ် စူးလှ၏။ ယခု အမှောင်ထဲ၌ မိမိကို အားပါးတရကြီး ဖက်ကာ ပွတ်သပ်နေသော အနံ့ကတမျိုး တခါတရံ ချွေးနံ့က စူးရှသလိုရှိပြီး တစ်ခါတရံ မွှေးမွှေးလေး ချိုအီနေသည်ကိုတော့ မခင်မြင့် တဒင်္ဂ စဉ်းစားမိလိုက် သလိုရှိသည်။

“ကို ကိုလွင်” မခင်မြင့် ကြီးထွား သန်မာသော လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း တိုးညှင်းစွာ ခေါ်ကြည့်သည်။ တုံ့ပြန်သံ ထွက်မလာဘဲ ပြင်းထန်သော အသက်ရှုသံ နှင့်အတူ နှာခေါင်းမှ ပူနွေးသော ထွက်လေက မခင်မြင့်၏ မျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လာသည်။ တဆက်ထဲမှာပဲ လက်တွေက မိမိရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးနှိုက်ကလိ ပေးနေသလို လုံးကျစ် မာခဲနေတဲ့ နို့တွေကိုလည်း တဖက်စီ တလှဲ့စီ စို့ပေးခြင်းကို ခံစားလိုက်ရ ပြန်တော့ ဖိုမဆိုသော အထိအတွေ့တွေက မခင်မြင့်အား ရစ်ပတ်ချုပ်နှောင် လာသဖြင့် ရုန်းထွက် နိုင်စွမ်းတွေ လွင့်မျောကုန်ပြီ ဖြစ်သည်။ မောင်မောင်ကလည်း တလုံးတပါဒမျှ ပြောဆိုမနေတော့ဘဲ သူမကို အပျိုဘဝထဲက ပိုးပန်းပြီး စိတ်မှန်းနဲ့ ဂွင်းတိုက်ခဲ့ရပေါင်း များလှပြီမို့ ယခုလက်တွေ့ အပိုင်နှိပ်ရန်ကိုသာ စိတ်စောစွာ ပြုမူနေလေရာ ဘာဆိုဘာမှ အပိုပြော မနေတော့ပဲ ဆရာဆရာ့ကြီးတွေရဲ့ သင်ကြားပို့ချချက် သင်ခန်းစွာတွေကို နံပါတ်စဉ်အလိုက် ကာမရဲ့ သော့ချက်များကိုသာ တွင်တွင်ကြီး ဖွင့်လှစ်ဖို့ ကြိုးစားနေ လေတော့သည်။ “ဟင်း… ဟင်း… အီး… အား… ယားတယ်… အဟင့်ဟင့်…” တုံရီလှိုက်ဖိုသောအသံ တိုးညှင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ မခင်မြင့် ဂနာမငြိမ်တော့ ပေါင်တွေကို ချဲလိုက်စုလိုက်နဲ့ ရာဂသွေးတွေ ဆူကုန်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ် အတွင်းသား နံရံများကလည်း တလှုပ်လှုပ် ၊တရွရွနဲ့ အရည်ကြည်များ ရွှဲရွှဲစို နေပြီဖြစ်သည်။ မောင်မောင်သည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကြား ဒူးထောက်၍ အနေတော်ဖြစ်အောင် နေရာယူလိုက်ပြီး မခင်မြင့်၏ ပြည့်ဖြိုးအိစက်နေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာမြှောက်ပင့်၍ သူ့ပေါင်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပူနွေးသော လီးထိပ်၏ အထိအတွေ့က မခင်မြင့်၏ စောက်ခေါင်းဝ မှတဆင့် တကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့စီးဆင်း စေသည်မို့ မချင့်မရဲသော ဝေဒနာတစ်ရပ် ခံစားလိုက်ရ ပြန်သည်။ လီးကို စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့ထောက်ပြီး ဂျိုင်းအောက်သို့ လက်လျှိုသွင်းပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက် အားပြုကိုင်လိုက်ပြီး နွေးထွေးအိစိုသော မခင်မြင့်၏ နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲဖိကပ်ပြီး သူ၏လီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ်… ဗြစ်…” လီးကြီးဝင်သွားပုံက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် စောက်စိထိပ်လေးကို ထိုးဖိပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဖိဖိပြီး ထိုးဝင်သွားခြင်း ဖြစ်ရာ ဆီးခုံတစ်ခုလုံး ထူပူ၍ ကျင်တက်သွား၏။ ပြည့်သိပ်ကြပ် နေသော အထိအတွေ့ကြောင့် မခင်မြင့်မှာ ချွေးလေးများပင် ပျံလာသည်။

ကျယ်လောင်သော အသံဖြင့်လည်း မငြီးတွားရဲ အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေကြသော ကိုသန်းလွင် အဖေ၊အမေတို့ နိုးသွားမှာ စိုးသဖြင့် အံကြိတ်ခါ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုံသည်အထိ မာန်တင်း၍ ခံလိုက်ရသည်။ “ဗြစ်… ဗြစ်… ပလပ်… ပြွတ်…ပြွတ်… ဒုတ်… အား… အ…” တင်းတင်းမာမာကြီး တိုးဝင်နေသော လီးကြီးက တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်နေရာမှ ရုတ်တရက် ဗြစ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ အသံတွေနဲ့အတူ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား သားအိမ်ဝအထိ စူးစူးနစ်နစ်ကြီး ဝင်ရောက်လာသဖြင့် မခင်မြင့် အလန့်တကြား…”အား” ဟု အံကြိတ်၍ အော်ဟစ်လိုက်မိရင်း မောင်မောင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆီး၍တွန်းထား လိုက်သည်။ တပါတ်ကျော်ကျော် အလိုးခံထားဖူးသည့် စောက်ဖုတ်က ခုချိန်ထိ ကျိန်းနေဆဲ ကျပ်နေဆဲမို့ မောင်မောင်၏ စံချိန်မှီ ကြီးထွားရှည်လျား လွန်းသော လီးကြီးဒဏ်ကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ တွန်းထားသော လက်နှစ်ဖက်မှာ တဆတ်ဆတ် တုံနေသည်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ မာန်ထနေသော မောင်မောင် အရှိန်ကို မလျော့ဘဲ ဖိ၍လိုးလိုက် ပြန်သည်။ “အာ့… အား… ကျွတ်… ကျွတ်… အမလေး… နာ… နာတယ်… အို… ကိုလွင်ရယ်… ဒီကနေ့မှ… ကိုလွင့်လီးက… အကြီးကြီး ဖြစ်နေပါလား… ရှီး… ကျွတ်…အ…” “ပြွတ်… စွတ်… စွတ်… အာ့… အမ့လေး… တော်… တော်ပြီ… အင့်… အား… နာတယ်… နာတယ်… ကျွတ်… ကျွတ်…” နာကျင်စူးရှစွာ ပြောဆိုလာသော ခင်မြင့်ရဲ့ တိုးလျှိုး တောင်းပန်သံကြောင့် မောင်မောင်က အလိုးအညှောင့်ကို ရပ်ပြီး ရုန်းကန် ဖယ်ရှားနေသော မခင်မြင့်ရဲ့ လက်အစုံကို ဖယ်ရှားခါ တဆတ်ဆတ် တုံနေသော သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ငုံခဲ စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူမရဲ့နို့တွေကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက် တင်းကနဲ နေအောင် ဆုတ်ချေ နယ်ဖတ်လိုက် လုပ်ရင်း ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချမ်းကို ပွတ်သပ်ပေး နေပြန်ရာ… ခဏကြာတော့ မခင်မြင့် ရုန်းကန် ဖယ်ရှားခြင်းများ ငြိမ်သက် သွားသလို ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း ယမ်းခါနေ လေတော့သည်။ အရင်းထိ နစ်ဝင်နေသော လီးကြီးကို အသာအယာ ချွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်း သားလေးများ လီးကိုငုံခဲ၍ စုပုံပါ လာလေသည်။ နောက်ထပ် အသာလေး ဖိကြိပ်၍ သွင်းလိုက်သည်။ မခင်မြင့် တစ်ချက်မ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားရင်းမှ ခြင်ထောင် ကြိုးကလည်း ပြုတ်ကျလို့ ထွေးနေသည်ကို မောင်မောင် လက်တဖက်က ဖယ်ရှားရင်း မခင်မြင့်ရဲ့ နို့တဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲယူပြီး ဆက်၍ လိုးလိုက်သည်။

သွက်လက်သော ဆောင့်ချက် ရိုက်ချက်များဖြင့် အဆက်မပြတ် ဆက်၍ လိုးနေရာမှ ခင်ပြင်းပြင်း ဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရ သဖြင့် “အီး… ဟီး… ဟင့် အား… ကွဲသွားပြီ ထင်တယ်… အာ့ အမေလး…” စောက်ပတ်ကလေး ကွဲသွားသဖြင့် စောက်ဖုတ်မှာ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသလို ကြီးမားသော လီးကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်း သားအိမ်ထိ ထိထိမိမိကြီး ပွတ်တိုက် လိုးသွင်းမိ ပြန်လေရာ မခင်မြင့် နားဖျားခြေဖျားလေးများ ပူနွေးသွားပြီး တဖျင်းဖျင်းဖြင့် နာကျင်ခံကောင်း ဖြစ်လာတော့သည်။ အောက်မှနေ၍ ဖင်ကိုပင့်မြှောက် ကော့ထောင် ပေးလာသည်။ “အား… ကျွတ်… ကျွတ်… ဆောင့်… ဆော့င်… အင့်… အ… ဒုတ်… ဘွတ်” အသံတွေက ကျယ်လိုက်တာ ကိုလွင်ရယ်… မခင်မြင့်၏ အားမလို အားမရသံနှင့် အလိုမကျ ဟန်စွက်ဖက်သော စကားသံတစ်ရပ် မောင်မောင်နားမှာ တိုးညှင်းစွာ ကြားလိုက်ရ ပြန်သည်။ အမှောင်တွင်း၌ ကြီးမားသော အပူလှိုင်း ကာမမီး လောင်မြိုက်ခြင်းကို ခံစားနေကြသော မခင်မြင့်နှင့် မောင်မောင်တို့၂ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်တွယ်ရင်း လိုးနေကြ ပြန်သည်မှာ တဖြေးဖြေး အမြင့်ဆုံး အခြေအနေသို့ ဆိုက်ရောက် သွားလေသည်။ “ဟင့်… ဟင့်… အင့်… အိုး… ရှီး… ကျွတ်… ကျွတ်” “စွတ်… စွတ်… ဒုတ်… ဒုတ်…” အား… အား… ကောင်း… ကောင်းလာပြီ…ဆောင့်… ဆောင့်… အင့်… ကိုလွင်… ကျမ ပြီး… ပြီးတော့မယ်… အား… ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ” မခင်မြင့် တရှီးရှီး တကျွတ်ကျွတ် ငြီးတွားပြီးနောက် မောင်မောင်၏ နောက်ကျောကို တွဲဖက်ရမ်းခါရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သုတ်ရည်များ ပစ်ကနဲ နေအောင် ပေါင်တွင်းကျောတွေ တောင့်တင်း၍ ညှစ်ထုတ် ပစ်လိုက်ရင်းမှ ငြိမ်ကျသွား လေသည်။ ထိုစဉ်မှာဘဲ မောင်မောင်ကလည်း စီးပိုင်ပိုင်ကြီး လိုး၍ကောင်းသော မခင်မြင့်၏ စောက်ပတ်ညှစ်အားကြောင့် သူ့လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ် လိုက်ရင်းမှ မခင်မြင့်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချပြီး ဖင်ကိုဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညှောင့်ရင်းမှ အရသာထူးကို ခံစားရင်း မှိန်းကျသွားလေသည်။ နှစ်ယောက်သား တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်နမ်းရှိုက် အမောဖြေရင်းမှ ခဏအကြာမှာ မတိုးလွန်း မကျယ်လွန်း နှစ်ကိုယ်ကြား လေသံဖြင့် ခင်မြင့်၏ နှုတ်ဖျားမှ မောလျတုံရီ လှိုက်ဖိုသံဖြင့် “ဒီနေ့ညလို အဖြစ်မျိုးကို တစ်သက်လုံး မေ့လို့ရနိုင်တော့မှာ မဟုတ်တော့ဘူး မောင်မောင်”

ဒိတ်ကနဲ ထိတ်လန့် အံ့သြကာ ရုတ်ချည်းပင် သူမပေါ်မှ မှောက်လျှက် မှေးနေသော မောင်မောင် ခေါင်းနပန်းကြီးကာ ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်၍ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးတစ်ဖက်ကို တတောင်ဖြင့် ထောက်၍ အံ့သြသော အမူအရာဖြင့် မခင်မြင့်အား ကြည့်ရင်း “နင်… နင်… ငါ့ကို… မှတ်… မှတ်မိသွား…” “အင်း” အစကတော့… နင်မှန်းမသိဘူး… ငါ့စောက်ဖုတ်ထဲ… နင့်လီးကြီး ဝင်သွားတော့ ငါ့ယောကျာ်းလီးက ဒီလောက်မကြီး ရှည်လည်း မရှည်တော့ ငါသံသယစိတ် ကြီးထွား လာတယ်ဟ ပြုတ်ကျလာတဲ့ ခြင်ထောင်ကို နင်ဖယ် ပစ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ မှန်အိမ်က အလင်းရောင်လေးနဲ့ပဲ ငါအားစိုက်ကြည့် လိုက်တော့ ငါ့ယောကျာ်း မဟုတ်ဘဲ နင်ဆိုတာ ငါသေသေချာချာကြီး သိလိုက်ရတယ်” “ဒါဆိုလည်း ခင်မြင့်ရယ် အဲဒီအချိန်ထဲက ရုန်းကန်ဖယ်ရှား ပစ်လိုက်ပေါ့” “အင်း ခက်တော့ ခက်သားဟ မောင်မောင်ရ မိန်းမသား ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ ကြိုက်ချင်ကြိုက် မကြိုက်ချင်နေ ချစ်တာမချစ်တာ အသာထား စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဝင်သွားပြီ ဆိုရင်တော့ စောက်ပတ်က လီးကိုပြန်မထုတ်ချင် မလွှတ်ချင်ဘူး ဖြစ်နေပြန်ရော ဝင်လာတဲ့ လီးကြီးကို ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်ထားပြီး စောက်ပတ်ကွဲပြဲဲ သည်အထိ အလိုးခံချင် ကြတော့တာ ပါဘဲဟာ ဒါပေမဲ့” “ဘာ ဒါပေမဲ့လည်း” မခင်မြင့်ရဲ့ မိန်းမဘဝ ဒဿနကို တမေ့တမော နားစိုက်ထောင်ရင်းမှ မခင်မြင့်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြန်လည်မေးခွန်း ထုတ်လိုက်မိသည်။ “ဒါပေမဲ့ဆိုတာ မိန်းမတိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူး မောင်မောင် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ နင်နဲ့ငါနဲ့၂ယောက် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အခြေအနေနဲ့ အချိန်ကလည်း နှစ်ဦးနှစ်ဖက် တွန်းအားပေမှ ကဲပါလေ ဒါတွေပြောနေလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်တော့ဘူး နောက်တခါ လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ဟာ နင့်အပွတ်အသပ် အနယ်အရှိုက်တွေက ငါ့စိတ်တွေကို မူမမှန် ဖြစ်ကုန်ပြီ နောက်ပြီး ငါ့ယောကျာ်း ပြန်လာရင်လည်း ပြဿနာ” “နင့်ယောကျာ်း သန်းလွင် ကင်းတဲမှာ ဖဲရိုက်နေပြီဟ ဖဲချပ်ကိုင် နေရရင် မိုးလင်းအောင် ထိုင်ရာက မထစတမ်းဆိုတဲ့ အစားထဲကဆိုတာ နင်လည်း သိသားနဲ့ဟာ ဒီကောင် မနက်မိုးလင်းမှ ပြန်လာမယ်ဆိုတာ သေချာပေါက်ပဲ “အင်း ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်ဟ မောင်မောင်ရ သူက သူ့အဖေ အတိုင်းဘဲ ဖဲဆို အသေရိုက်တာ အိုးပစ်အိမ်ပစ် ခုလည်းကြည့်လေ သူ့မယားကို ဒီ့ပြင်လူ တက်လိုးနေပြီ ငါတခုတော့ တောင်းပန်ပါရစေဟာ”

“ဘာကိုလည်း ခင်မြင့်” “အခုညဖြစ်တဲ့ ကိစ္စကို လူမသိ ပါစေနဲ့ဟာ နောက်ပြီး ငါ့ကိုလည်း အထင်မသေး ပါနဲ့လို့” “အော် စိတ်ချစမ်းပါ ခင်မြင့်ရာ ဒါမျိုးက လူသိလို့ ဖြစ်တာမှ မဟုတ်တာ နင့်ကိုလည်း ငါအထင်မသေး ပါဘူးဟာ အရင်ထဲက နင့်ကိုငါ ချစ်ခဲ့တာဟ အခုမှ” “ကဲပါဟယ် စကားတွေ ပြောမနေ ပါနဲ့တော့ ငါမနေနိုင်တော့ ပြန်ဘူးဟ လိုးမှာဖြင့် လိုးပါတော့ဟာ” “အေး ငါကလည်း အဆင်သင့်ဘဲ ဒီတစ်ခါ တမျိုးပြောင်းမယ် နင် လေးဘက်ကုန်း ပေးဟာ” မောင်မောင်ရဲ့ စကားအဆုံးမှာတော့ လီးကိုဖွဖွရွရွ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နေတဲ့ မခင်မြင့် လူးလဲထကာ ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ကုန်း ပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ ကြီးမားပြည့်ဖြိုးလှတဲ့ နို့နှစ်လုံးဟာ ရမ်းခါ၍ နေသည်။ မောင်မောင် သူမရဲ့ ခါးပေါ်ကို လက်နဲ့ဖိလိုက်တော့ ခါးလေးကော့ ဖင်လေးပစ်သွားပြီး အရည်များဖြင့် စိုရွှဲနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ဆုပ်စာ နောက်သို့ ပြူးထွက်လာသည်ကို မီးရောင်ဖြင့် ဝိုးတဝါး မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်မောင် ဒူးထောက် ထိုင်နေရာမှ ခင်မြင့်၏ ဖင်ဆုံကြီးရဲ့ နောက်ကနေ မြင်းထိုင် အနေအထား မကုန်းမကွဖြင့် နေရာယူ ပြင်ဆင်လိုက်၏။ သူ၏ ကြီးမားရှည်လျားနေတဲ့ လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ အကွဲကြောင်းလေး အထက်အောက် ဘယ်ညာကို လီးထိပ်ဖြင့် လူးလှိမ့်ပွတ်သပ် ဆွဲယူလိုက်၏။ “အ… အင့်… ကျွတ်… ကျွတ်… ဒုက္ခပါဘဲ… လုပ်မှာသာ လုပ်စမ်းပါဟာ… နင်အဲသလိုကြီး မထိတထိ မလုပ်စမ်းပါနဲ့… ငါမနေတတ်ဘူးဟ” သက်တူရွယ်တူ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေမို့ ရဲတင်းပွင့်လင်းစွာ မခင်မြင့် ပြောဆိုလိုက်သည်နှင့် မောင်မောင်ကလည်း လီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့ထောက်၍ သေးသွဘ်သည့် မခင်မြင့်၏ ခါးလေးကို စုံကိုင်စွဲကာ မဟားတယား ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆောင့်ချက် မှန်မှန်လေးဖြင့် လိုးဆောင့်နေပြန်ရာ မခင်မြင့်မှာ အသဲစွဲအောင် ကောင်းနေသမို့ စောက်ခေါင်းထဲက သုတ်ရည်များ အဆမတန် ပန်းထုတ်လိုက်မိ ရပြန်သည်။ လီးကြီးကလည်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးနေရာ တဘွတ်ဘွတ် အသံများ မြည်ဟီးရရှာ၏။

‘ဟိတ် အသံတွေ သိပ်မမြည်စေနဲ့” “ထိန်းတော့ ထိန်းလုပ်တာဘဲဟ နင့်စောက်ဖုတ်က အရည်တွေ တအားထွက်တာကိုး” စကားကို အပြန်အလှန် ပြောဆိုနေရင်းမှ မောင်မောင်သည် တွဲလဲကျပြီး ရမ်းခါနေတဲ့ ခင်မြင့်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်စွဲယူ ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ချေ လိုက်၏။ “အား… ဟင်း… ဟင်း… အား… တမျိုးကြီးဘဲ… မောင်မောင် ငါအားမရဘူး ဆောင့်ဟာ နာနာလေး” မောင်မောင်ကလည်း ဆွဲကိုင်ဆုတ်ချေနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို လက်များဖြင့် ဆွဲကိုင်အားပြုပြီး အသားကုန်ပစ်ပစ် ဆောင့်ပါသည် “အင့်… အင့်… စွတ်… စွတ်… ဘွတ်… ဘွတ်… အင့်… ဟီး… ကျွတ်… ကျွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဘူ… ဘွတ်…” ဒုတိယအချီမို့ စောက်ခေါင်းကလည်းကျပ် အရည်တွေကလည်း ရွှမ်းစိုနေသည်မှာ လေအဝင်များပြီး လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း အီးပေါက်သံကဲ့သို့ လေသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ လိုးနေကျ သန်းလွင်၏ လီးမဟုတ်ဘဲ တစိမ်းလီးတချောင်း အဝင်ခံရပြီမို့ အသစ်အဆန်း တမျိုးလိုပင် အီဆိမ့်အောင် ကောင်းနေရသူကတော့ မခင်မြင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းစိုက်ကာ အားပြုပြီး လက်နောက်ပြန်ဖြင့် မမှီမကမ်း မောင်မောင်ရဲ့ ပေါင်တွေကို ဆွဲကိုင်အားပြု ဖိကပ်သလို သူမ၏ ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်သို့ ကော့ကော့ပေးကာ အလိုးခံလိုက် မိလေသည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… စွတ်… စွတ်… ဗြွတ်… ဗြစ်…” ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ အားပါပြီး ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ မခင်မြင့် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ လှိုင်းထ၍ တုံတုံသွားသလို နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်း ဘယ်ညာရမ်းခါ ၍နေသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာကြပြီး အသက်ရှုသံများ ပြင်းထန်နေ၏။ မောင်မောင်ကလည်း သူမ၏ တင်ပဆုံကို လက်ဖြင့် တဖျန်းဖျန်းရိုက်ကာ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် လိုးဆောင့်နေလေသည်။ “ဗြစ်… ဗြစ်… စွတ်… စွတ်… ဘွတ်… အ… အား… အ… အ… ဟင်း…” မခင်မြင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းသွားပြီး သူမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သုတ်ရည်များကိုမပြစ်ကနဲ ပန်းထုတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည်နှင့်မမရှေးမနှောင်းမှာပင် လေးငါးဆယ်ချက် ဖိဆောင့်လိုးလိုက်ရင်းမှ မောင်မောင်တင်ပါးများ ခွက်ဝင်သွားအောင် လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များကို မခင်မြင့်၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ်မှောက်ရက် အနေအထားဖြင့် မိန်းမော၍ သွားလေတော့သည်။