သွားကြဦးမလား.. ရိုးရိုးခန်း 1500 ရှယ်ခန်း 3000….
တနေ့သောအခါ လူငယ် တစ်ယောက် မြို့ပေါ်သို့ရောက်ကာ လျှောက် လည်ပတ်နေသည် ။ ထိုစဉ် “ချွေးထုတ်ခန်း” ဟုရေးသားထားသော ဆိုင်းဘုတ်ကြီး ကိုတွေ့မိ၍ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ စပ်စုလိုသောကြောင့် ထိုချွေးထုတ်ခန်းထဲဝင်ရန် အရှေ့တွင်ထိုင်နေသော လူကြီးကို မေးလိုက်သည် ။ “ဘယ်လောက်လဲဗျ။
ချွေးတခါ ထုတ်” ” ရိုးရိုးချွေးထုတ်ခန်းက 1500။ ရှယ် ခန်းက 3000 ပါ ညီလေး” “ဒါဆို ရိုးရိုးခန်းဝင်ကြည့်မယ်ဗျာ။ အချိန်က ဘယ်လောက်ရမလဲ ” “ရိုးရိုးခန်းက 15 မိနစ်။ ရှယ်ခန်းဆိုရင် မိနစ် 30” “ဟုတ်ကဲ့ဗျ။ ရော့ 1500” လူကြီးက အခန်းတစ်ခန်းကို ဖွင့်ပေးပြီး ပြန်ပိတ်သွားသည် ။
အခန်းသည် 12ပေ ခန့်ကျယ်ဝန်းပြီး ကုတင်တစ်လုံးက ကန့်လန့်ဖြတ်ချထားသည် ။ အခန်းထဲတွင် အဝတ်အစား မလုံ့တလုံနှင့်ကောင်မလေး တစ်ယောက်က သူ့ကို ပြုံးပြပြီး… “လာ မိအောင်လိုက်ဖမ်း..၊ မိရင် ကြိုက်တာလုပ်။ ကုတင်ပေါ် ဖြတ်မပြေးရဘူး နော်။
ကဲ..စပြီ လိုက်တော့” စကားဆုံးသည်နှင့် ကောင်မလေး ရှေ့ကပြေး သူကနောက်ကလိုက်နှင့် ချက်ခြင်း ဖမ်းမမိနိုင်ဘဲ ချွေးတွေ ထွက်လာသည် ။ ထိုစဉ်ဖြုန်းခနဲ တံခါးပွင့်သွားပြီး လူကြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသည် ။ “အချိန်စေ့သွားပြီ ညီလေး” သူနာရီကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်နေသည် ။
အချိန်က..ဘာမျှမရှိလိုက်သလို။ မိလုမိခင်အနေအထားမှာ အချိန်ပြည့် သွားသည်ကိုး..၊ နောက်ထပ်သုံး လေး မိနစ်လောက်ဆိုရင် မိပြီ။ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ပြီလေ။ သူမကျေနပ်ဘူး..။ ဒါနဲ့..နောက် တစ်ခါဆို အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် အကျီ င်္ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်ပြီး..။ “ရော့…ဦးလေး။ ဒီတခါ ရှယ်ခန်းဝင်မယ်။
ငွေ 3000” “လာ…ညီလေး လာ” ပြောပြောဆိုဆို အခန်းတခုကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ အခန်းထဲရောက်တော့ မီးမှိန်မှိန်လေး ထွန်းထားသည် ။ မျက်စိကျင့်သားရသွားတဲ့အချိန် ရောက်တော့ နှုတ်ခမ်းမွေးစစနဲ့ ဗလတောင့်တောင့် လူကြီးတစ်ယောက်..၊ ခါးတောင်းကို မြောင်နေအောင် ကျိုက်ထားသည်။
သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်ပြီး..။ “ကဲ …ညီလေးရေ။ လွတ်အောင်ပြေး မိရင်တော့ နာပြီသာမှတ် စပြီဟေ့။ မိနစ် ၃၀” 0ိာန်…0ိာန်…0ိာန်…0ိာန်…
Credit
Unicode
တနေ့သောအခါ လူငယျ တဈယောကျ မွို့ပေါျသို့ရောကျကာ လြှောကျ လညျပတျနသေညျ ။ ထိုစဉျ “ခြှေးထုတျခနျး” ဟုရေးသားထားသော ဆိုငျးဘုတျကွီး ကိုတှေ့မိ၍ မော့ကွည့ျလိုကျသညျ ။
စပျစုလိုသောကွောင့ျ ထိုခြှေးထုတျခနျးထဲဝငျရနျ အရှေ့တှငျထိုငျနသေော လူကွီးကို မေးလိုကျသညျ ။ “ဘယျလောကျလဲဗြ။ ခြှေးတခါ ထုတျ” ” ရိုးရိုးခြှေးထုတျခနျးက 1500။ ရှယျ ခနျးက 3000 ပါ ညီလေး” “ဒါဆို ရိုးရိုးခနျးဝငျကွည့ျမယျဗြာ။ အခြိနျက ဘယျလောကျရမလဲ ” “ရိုးရိုးခနျးက 15 မိနဈ။
ရှယျခနျးဆိုရငျ မိနဈ 30” “ဟုတျကဲ့ဗြ။ ရော့ 1500” လူကွီးက အခနျးတဈခနျးကို ဖှင့ျပေးပွီး ပွနျပိတျသှားသညျ ။ အခနျးသညျ 12ပေ ခန့ျကယြျဝနျးပွီး ကုတငျတဈလုံးက ကန့ျလန့ျဖွတျခထြားသညျ ။ အခနျးထဲတှငျ အဝတျအစား မလုံ့တလုံနှင့ျကောငျမလေး တဈယောကျက သူ့ကို ပွုံးပွပွီး… “လာ မိအောငျလိုကျဖမျး..၊ မိရငျ ကွိုကျတာလုပျ။
ကုတငျပေါျ ဖွတျမပွေးရဘူး နောျ။ ကဲ..စပွီ လိုကျတော့” စကားဆုံးသညျနှင့ျ ကောငျမလေး ရှေ့ကပွေး သူကနောကျကလိုကျနှင့ျ ခကြျခွငျး ဖမျးမမိနိုငျဘဲ ခြှေးတှေ ထှကျလာသညျ ။ ထိုစဉျဖွုနျးခနဲ တံခါးပှင့ျသှားပွီး လူကွီး အခနျးထဲ ဝငျလာသညျ ။ “အခြိနျစေ့သှားပွီ ညီလေး” သူနာရီကွည့ျလိုကျတော့ ဟုတျနသေညျ ။ အခြိနျက..ဘာမြှမရှိလိုကျသလို။
မိလုမိခငျအနအေထားမှာ အခြိနျပွည့ျ သှားသညျကိုး..၊ နောကျထပျသုံး လေး မိနဈလောကျဆိုရငျ မိပွီ။ စိတျတိုငျးကြ ဖွဈပွီလေ။ သူမကြနေပျဘူး..။ ဒါနဲ့..နောကျ တဈခါဆို အဆငျသင့ျဖွဈအောငျ အကြီ ငျ်ကိုပါ ခြှတျခလြိုကျပွီး..။ “ရော့…ဦးလေး။ ဒီတခါ ရှယျခနျးဝငျမယျ။ ငှေ 3000” “လာ…ညီလေး လာ” ပွောပွောဆိုဆို အခနျးတခုကို ဖှင့ျပေးလိုကျသညျ ။
အခနျးထဲရောကျတော့ မီးမှိနျမှိနျလေး ထှနျးထားသညျ ။ မကြျစိကငြ့ျသားရသှားတဲ့အခြိနျ ရောကျတော့ နှုတျခမျးမှေးစစနဲ့ ဗလတောင့ျတောင့ျ လူကွီးတဈယောကျ..၊ ခါးတောငျးကို မွောငျနအေောငျ ကြိုကျထားသညျ။ သူ့ကိုပွုံးပွလိုကျပွီး..။ “ကဲ …ညီလေးရေ။ လှတျအောငျပွေး မိရငျတော့ နာပွီသာမှတျ စပွီဟေ့။ မိနဈ ၃၀” 0ိာနျ…0ိာနျ…0ိာနျ…0ိာနျ… Credit
